01 augustus 2019
Emoties (h)erkennen
In mijn praktijk zie ik regelmatig mensen die vervreemd zijn van hun eigen emoties. Ze zijn niet meer in staat om hun emoties te (h)erkennen. Op termijn wordt deze vervreemding een probleem dat hen in de weg staat bij het aangaan van relaties, ook de relatie met zichzelf.
Hoe dat zo komt?
Als we bang zijn dat we onze emoties niet zullen kunnen verdragen, dat onze emoties ons zullen overspoelen, de controle zullen overnemen en we ze misschien nooit meer ‘in hun hok’ zullen krijgen, zijn we eigenlijk bang om onszelf en/of anderen te verliezen. Om die redenen hebben we de neiging om onze gevoelens weg te stoppen onder een dikke laag (zelf)kritiek, afstandelijkheid, verkramping enz.
Hier enkele voorbeelden …
Aan de buitenkant tonen we misschien boosheid: (secundaire copingreactie) terwijl er aan de binnenkant een grote machteloosheid: ( primaire emotie) schuilt die niet gezien mag/kan worden.
We reageren kritisch en vijandig: (secundaire copingreactie) terwijl er vanbinnen angst is om verlaten te worden: (primaire emotie).
Vooral vrouwen hoor ik vaak zeggen dat ze alleen maar verdrietig zijn: (secundaire copingreactie), terwijl ze eigenlijk van binnen laaiend kwaad zijn: (primaire emotie) voor onrecht dat hen is aangedaan.
Wat is het gevolg daarvan en is er iets aan te doen?
Binnenkant ≠ buitenkant en daar worden we niet bepaald blij van. Sartre heeft mooi omschreven: emotie transformeert de wereld – voor een verdrietige mens regent het altijd.
Als we vanuit die stelling de logica doortrekken, kunnen we dus ook zeggen dat emotie ons de potentie biedt waarmee we onze wereld kunnen omvormen tot een fijner oord, vol nieuwe mogelijkheden.
Maar hoe beginnen we daar aan?
De eerste stap die we hierin kunnen nemen, ligt bij het (h)erkennen van onze diepste emoties en behoeften.
Dat doen we zo:
– de focus verleggen naar wat er te voelen is in ons lichaam (versnelde hartslag, krop in de keel, knoop in de maag, trillende benen, …)
– de aandacht richten op datgene wat we op dat moment tegen onszelf zeggen (hij snapt me niet, zij wil niet naar mijn verhaal luisteren, ik tel niet mee, ze gaan me in de steek laten, …)
– te bedenken wat we eigenlijk ècht van de ander nodig hebben … (dat de ander ons aankijkt, ons troost, ons begrijpt, …)
Als we op deze manier toegang kunnen krijgen tot onze echte emoties, kunnen we ook leren om ze te verwoorden en ze mee te nemen in onze communicatie.
Wat bereik je daarmee?
Het gevolg zal zijn dat ons gedrag strookt met hoe we ons vanbinnen voelen: binnenkant = buitenkant.
Dat schept de mogelijkheid om ons op een dieper niveau te verbinden met onze dierbaren. En daar worden we blij van.
In navolging van Sartre durf ik dan te stellen: voor een blij mens schijnt de zon.
P.S.
Als je het lastig vindt om bij je emoties te komen, of als je het moeilijk vindt om zelf te ontdekken wat er nu precies aan de hand is, dan wil ik je daar graag bij ondersteunen. Je vindt hier meer informatie over mij en mijn manier van werken
Bij geen gehoor ben ik hoogst waarschijnlijk in gesprek. Je kunt ten alle tijden gebruik maken van de bel / mail me terug service hieronder. Ik neem dan zo spoedig mogelijk contact met jou op.
Ik heb Ingrid ervaren als een vriendelijke vrouw, die goed kan luisteren, oordeelvrij is, kennis heeft van zaken en goed weet in te haken op…
Mocht ik op dit moment niet bereikbaar zijn of wil je liever op een ander tijdstip met mij in contact komen, dan bel of mail ik u graag terug!
